Ach ta wiosenna zieleń, nic z nią równać się nie może. Dobrze, że wystarczy tylko minut parę i już jestem za miastem. ” Świnka” jest częstym celem krótkich wypadów. Wiosnę spotykam tam najwcześniej. Szkoda, że i śmieci też tam są jako efekt „piknikowych” zapędów miłośników trunków wszelakich i zakąsek byle jakich. Wiosna jednak jest niezwyciężona i ekspansywna. Nurzajmy się w zieleni i dajmy oczarować się wiośnie, a endorfiny przepełnią nas od czubka głowy do pięt samych.
Dobrze, że jest, a choć nie bywam tam zbyt często, to często myślę czy leżąca jabłoń znów zakwitnie i wyda owoce?
Konstancin działa na mnie kojąco. To dziwne, bo zazwyczaj nieswojo czuję się na płaskim terenie. Może to te sosny, może opary solankowe z tężni, a może suma jeszcze wielu innych „okoliczności przyrody” czynią to miejsce przyjaznym. Chętnie tam wracam. Sympatią darzę równie Wilanów – zwłaszcza w czasie kwitnienia magnolii i o takiej porze dnia gdy turyści jeszcze nie atakują obiektu.
W ramach akcji „daleko od stołu” krótka wycieczka Doliną Wilkowską do Ciekot i do Świętej Katarzyny u stóp Łysicy. Chociaż szczyt nie zdobyty tym razem, to wrażenia pozytywne nadzwyczaj. Słońce sprawiło, że czuło się wiosenkę, a najmłodszy uczestnik eskapady swoją energią i ciekawością świata pomnożył moją radość.
WIELKANOC – ZMARTWYCHWSTANIE,
ZMARTWYCHWSTANIE – NADZIEJA
I WIARA, ŻE TO MIŁOŚĆ
NA DOBRE WSZYSTKO ZMIENIA
