Boże, to ja
znów sprawę mam,
nie pierwszą, a i nie ostatnią,
zbyt błahą może w skali świata
ale tak bardzo dla mnie ważną.
Może natrętnie, często zbyt
podrzucam węzły poplątane
do Twoich stóp, do Twoich rąk
licząc na proste rozwiązanie.
I wierzyć chcę ,
że słyszysz mnie,
wśród próśb miliona są i moje,
to już mi daje ukojenie,
świętym obdarza mnie spokojem.
Nie było moim zamiarem pisać o wirusie w koronie, który zdezorganizował nasze i tak niezbyt zorganizowane życie. Jednak na prośbę płynącą z mojej ulubionej szkoły /Zespól Szklono Przedszkolny Warszawa ul. Przyczółkowa/ nie mogłam pozostać obojętna. Cieszę się, bo słowa do rapowania zostały zgrabnie wyskandowane przez Ciało Pedagogiczne i oprawione w świetnie dobrane obrazy. Efekt debiutanckiej pracy moim zdaniem jest nadspodziewanie dobry – gratuluję. Uczniowie przyjęli przesłanie i mam nadzieję na odzew.
W związku ze zbliżającą się setną rocznicą urodzin Papieża Jana Pawła II napisałam parę tekstów poświęconych naszemu wielkiemu Rodakowi. W melodię oprawił je Tomasz Łękawa. Mam nadzieję usłyszeć efekty naszej współpracy w niedalekiej przyszłości.
To był niezwykły czas, niezapomniane chwile,
Papieżem został Polak, nasz Rodak i nasz Brat.
I radość była wielka, w narodzie rosła duma
I wiara, że nastanie czas zmian na lepszy świat.
Z dalekiego kraju,
zza żelaznej kurtyny,
przybył człowiek niezwykły,
Papież ludzkich spraw.
Nie lękajcie się wołał,
w Miłosierdzie uwierzcie,
każdy może być świętym,
dobro większe od zła.
To był niezwykły czas, kto jeszcze to pamięta ?
Pielgrzymowanie wielkie, głoszenie Bożych prawd.
Warszawa, Jasna Góra, krakowskie Błonia pełne,
otuchy słowa mocne idące poprzez świat.
Bezchmurne niebo, księżyc i gwiazdy
nad Watykanem gęstniała noc,
a w Twoim oknie światło nie gasło,
był czas modlitwy , rozmyślań czas.
Nieraz tęsknota ścisnęła serce,
myślami biegłeś ku szczytom Tatr,
ku Wadowicom i do Krakowa,
do swej Ojczyzny, tam gdzie Twój kraj.
Niełatwo dźwigać Piotrowe Brzemię,
trudną Ci drogę wyznaczył Pan
ale Bóg wiedział komu powierzyć
wielki Miłości i Wiary skarb.
Czy noc dawała Ci ukojenie,
a w snach wędrówkę do tamtych lat
gdy przemierzałeś, góry, doliny
dziękując Bogu za piękny świat?
