Rozpalasz gwiazdy, gasisz słońca,
zanurzasz światy w gwiezdnym pyle,
znasz tajemnice ptasich lotów,
stwarzasz komety i motyle.
Ponad przestrzenią, poza czasem
nieodgadniony, niepojęty,
Ty co nie mieścisz mi się w głowie
jesteś na wyciągniecie ręki.
Szukałam Ciebie za daleko,
na peryferiach Mlecznej Drogi,
a Ty przychodzisz w letnim deszczu
okruchach szczęścia, we łzach słonych.
Czy za barierą czasu,
gdzie nawet myśl się nie prześlizgnie
jest raj?
Raj utracony w dniu narodzin,
a odzyskany w chwili śmierci.
Dlaczego więc tak trudno pożegnać się z życiem
i bez żalu odejść od utrapień wielu?
Zostawić książki i zachody słońca
niedoczytane wiersze,
niewypowiedziane szczęście.
Czy jesteśmy ludźmi wiary tak małej
jak ziarenko piasku?
Czasu dostałam całkiem sporo,
dobra wszelkiego też niemało,
goryczy szczyptę odpowiednią,
by szczęście lepiej smakowało.
I z tym bagażem drogocennym
biegnę ku słońcu, bo zmierzch blisko,
czekając na kolejne świty
o (s)pokój proszę nade wszystko.