OAZA
W rozpędzonym świecie
pełnym niepokojów
trzeba mieć swoje miejsce –
oazę spokoju.
Tam gdzie chaos nie wtargnie,
i zło nie ma wstępu,
gdzie oddycha się lekko,
myśli się nie kłębią.
Kąt, gdzie odciąć się można
chociaż na chwil parę
od pośpiechu i zgiełku,
od medialnych szaleństw.
Tam gdzie spokój prawdziwy,
nerwów ukojenie,
Jak odnaleźć to miejsce?
Jeszcze tego nie wiem.
Wciąż czekam na wiadomość,
lecz jesteś niezmiennie
gdzieś poza zasięgiem.
Nie usłyszę, nie zobaczę
i dotykiem cię nie zbudzę
ale pamięcią i tęsknotą
poszybuję za granice czasu,
bo miłość nigdy nie traci zasięgu.
TYLKO TY
Tylko z Tobą rozmawiam bez słów,
bo Ty jeden bez słów mnie rozumiesz.
Tylko Ty aż za dobrze mnie znasz,
a ja nadal Ciebie nie pojmuję.
Niezmiennie dziwi mnie gdy z lustra
spogląda na mnie ta kobieta,
przygasłe oczy, zwiędłe usta
nikt już nie powie o niej: piękna.
Na twarzy archipelag zmarszczek,
bo każdy rok coś tutaj dodał,
na srebrnej rzęsie łza zastygła,
nikt już nie powie o niej: młoda.
Taki ktoś
We mnie wciąż mieszka taki ktoś,
kto lat ma cztery razy mniej
i wierzy, że najlepszy los
wpadnie mu w ręce lada dzień,
w obłokach buja, traci czas
na nierealnych marzeń sto,
nadzieję ma naprawić świat
i z korzeniami wyrwać zło.
Dopiero w lustro oka rzut
z obłoków każe szybko zejść,
bezradna starość, siwy włos,
ponury dzień i smutny zmierzch.
W oczy gwiazd patrzę nocą ciemną,
w otchłań wszechświata myśl wysyłam,
to CIEBIE szukam, CIEBIE wołam,
do CIEBIE mam tak wiele pytań.
Człowiekiem jestem z Twojej woli
i wolę wolną TY mi dałeś
mimo, że drogi moje kręte,
dlaczego aż tak zaufałeś?
Bo chociaż dobro we mnie mieszka,
zło wkrada się podstępną drogą
i czemu czasem grzech smakuje
jak zakazany, słodki owoc?
W oczy gwiazd patrzę nocą ciemną,
I stale na odpowiedź czekam,
dlaczego Wszechmogący Stwórco
tak pokochałeś mnie – człowieka?