Zwykłe lato
To zwykle lato było niezwykle
pachniało miętą i rumiankami,
dni były długie, w słońcu skapane,
a nocą gwiazdy z nieba spadały.
Gorący piasek, błękitna woda,
starego lasu zielone cienie
i twoje usta o smaku jagód,
na koniec lata marzeń spełnienie.
To zwykle lato zostało z nami
powraca zawsze gdy chłód nadchodzi,
i grzeje serca ciepłym wspomnieniem,
rozprasza smutki, spory łagodzi.
„spens non confundid” Nadzieja zawieść nie może «Spe salvi facti sumus» – «w nadziei już jesteśmy zbawieni»
Tylko z Nadzieją daną nam od Boga
można bez lęku przez życie wędrować,
tylko z Nadzieją i Wiarą gorliwą
można największe przeszkody pokonać.
Jesteś Nadziejo blaskiem i płomieniem,
pochodnią, która ciemności rozprasza,
pójdźmy z tym światłem aż po krańce Ziemi,
by każdy człowiek tej łaski doświadczał.
Nadziejo nasza od Boga płynąca,
Ofiarą Syna przypieczętowana,
do źródła Życia wiedziesz nas pielgrzymów,
gdzie na nas czeka Miłość Doskonała.
Nadzieja nas zawieść nie może.
bo Ona od Boga jest dana,
Nadzieja to światło Miłości,
Nadzieja i Wiara.
W niepewnym świecie, pełnym wad,
gdzie zło się stale dobrze ma,
istnieje miłość, czułość, piękno,
troska, cierpliwość i oddanie,
bez oczekiwań na wzajemność,
bez oczekiwań na zapłatę.
Ten ogromuczuć najcieplejszych
gromadzi w sobie postać znana,
którą wołamy pierwszym słowem,
prostym, serdecznym, ciepłym: MAMA.
Przed zmierzchem
świat się zatrzymał
na chwilę krótką
jak okamgnienie,
a ciepłe światło
powoli gasło,
bo za zakrętem
już czyhał mrok.
Kolejny dzień, miesiąc, rok
odchodzi i przemija bezpowrotnie,
na zawsze, bez szans na powtórkę,
bez namysłu i zbyt szybko,
czasem bezszelestnie,
a często jak burza,
zostawia pobojowisko,
niegojące rany,
niekiedy niepamięć,
ale na szczęście
są wspomnienia
lekkie i zwiewne,
tym piękniejsze im bardziej odległe.
