Rozpalasz gwiazdy, gasisz słońca,
zanurzasz światy w gwiezdnym pyle,
znasz tajemnice ptasich lotów,
stwarzasz komety i motyle.
Ponad przestrzenią, poza czasem
nieodgadniony, niepojęty,
Ty co nie mieścisz mi się w głowie
jesteś na wyciągniecie ręki.
Szukałam Ciebie za daleko,
na peryferiach Mlecznej Drogi,
a Ty przychodzisz w letnim deszczu
okruchach szczęścia, we łzach słonych.
Czy za barierą czasu,
gdzie nawet myśl się nie prześlizgnie
jest raj?
Raj utracony w dniu narodzin,
a odzyskany w chwili śmierci.
Dlaczego więc tak trudno pożegnać się z życiem
i bez żalu odejść od utrapień wielu?
Zostawić książki i zachody słońca
niedoczytane wiersze,
niewypowiedziane szczęście.
Czy jesteśmy ludźmi wiary tak małej
jak ziarenko piasku?
ROZDAWAJ MIŁOŚĆ PEŁNYMI RĘKOMA!
Miłość jest jedynym skarbem,
który mnoży się przez podział,
jest jedynym darem,
który powiększa się
przez rozdawanie,
jest jedynym przedsięwzięciem,
w którym im więcej się wydaje,
tym więcej się zyskuje:
podaruj ją, wyrzuć,
rozrzuć na cztery wiatry,
opróżnij kieszenie,
potrząśnij koszem,
wylej z pucharu,
a jutro będziesz
miał więcej niż dziś!
Anonim
Pytanie zadał Olek babci: dlaczego babciu nie masz kapci,
dlaczego babciu nie masz koka lub srebrnych nitek w rudych lokach?
Dlaczego babciu nie usiedzisz w miękkim fotelu po obiedzie
i co tak ciebie babciu kusi, by na wycieczkę gdzieś wyruszyć?
Wszak babcia Zosi i Wojtusia ma siwy kok, robi na drutach,
pierożki często dla nich lepi i nie kupuje ciastek w sklepie.
Babcia Olkowi na to rzecze, że różne babcie są na świecie.
Są takie, które dla swych wnuków gotują mnóstwo smakołyków,
robią czapeczki i szaliki, czytają bajki i wierszyki.
A ty masz Olku taką babcię co ma trzewiki , a nie kapcie
i zawsze chętnie razem z tobą ruszy na trasę rowerową
albo do lasu, czasem w góry, by ci pokazać cud natury.
Jednak pamiętaj, każda babcia i ta na szpilkach i ta w kapciach
dla swoich wnuków jest gotowa największe szczęście wyczarować
Czasu dostałam całkiem sporo,
dobra wszelkiego też niemało,
goryczy szczyptę odpowiednią,
by szczęście lepiej smakowało.
I z tym bagażem drogocennym
biegnę ku słońcu, bo zmierzch blisko,
czekając na kolejne świty
o (s)pokój proszę nade wszystko.