Mama i Tato to nasz świat cały,
ciepły bezpieczny, barwny, wspaniały,
to dobre, czułe, pomocne ręce,
i kochające najmocniej serce.
To są wyprawy do kraju baśni,
wakacje w górach, nad morzem , na wsi,
loty huśtawką , prawie do słońca
oraz cierpliwość co nie ma końca.
Kochana Mamo, Kochany Tato
dzisiaj dziękować chcemy Wam za to,
że nas kochacie, że o nas dbacie,
i wszystkie psoty nam wybaczacie.
Czemu kozy w naszym kraju taką złą opinie mają?
Czy poezja to, czy proza czarnym charakterem koza.
Jak koziołek to matołek, jak kozucha to kłamczucha.
Pora byście moi mili zdanie o nich odmienili.
Czemu kozy w naszym kraju taką złą opinie mają?
Bo na wielu bajek kartach, każda koza jest uparta
i plotkarką jest zbyt często, niecierpliwą wiercipiętą,
która żeby nie skakała, toby nóżki nie złamała.
Czemu kozy w naszym kraju taką złą opinie mają?
Choć nie bardziej są uparte niż Marysia, Kamil, Bartek,
i nie bardziej rozrabiają niż kot Puszek i pies Azor.
Pora byście moi mili zdanie o nich odmienili.
Błękitną Różą była ona,
a on był czarnym Tulipanem,
spotkali się po wschodzie słońca,
a płatki mieli w łzach skąpane.
Ona zmartwiona swym błękitem,
on swoją czernią zawstydzony,
bardzo cierpieli, że są inni,
chcieli odmienić swe kolory.
Róża pragnęła być różową,
Tulipan marzył o czerwieni,
cicho prosili Ducha Kwiatów,
by ich marzenia zechciał spełnić.
Wierzyli mocno, że gdy tylko
przywdzieją barwy wytęsknione,
to życie stanie się piękniejsze,
wonną radością wypełnione.
Duch Kwiatów słuchał skarg w skupieniu
i tylko trochę był zdziwiony,
że kolor płatków dla tych kwiatów
takim problemem jest ogromnym.
Przyglądał się Błękitnej Róży,
wytwornej czerni Tulipana,
a choć niechętnie, prośbę spełnił
i dokonała się przemiana.
Róża stawała się różową,
Tulipan w czerwień się przystrajał,
wyschły łzy smutku, a łzy szczęścia
skropiły płatki w nowych barwach.
Gdy odchodzili w głąb ogrodu
tacy radośni i szczęśliwi,
Duch Kwiatów patrzył zamyślony
i wciąż się nie przestawał dziwić.
Dlaczego takie piękne kwiaty
pragną zewnętrznie się odmienić?
Czy to wystarczy im do szczęścia?
Czy długo będą tym się cieszyć?
Zawołał do nich gromkim głosem
nim zanurzyli się w zieleni,
że kiedy znów zapragną zmiany
to muszą swoje serca zmienić.
Fiołki są wszystkim dobrze znane,
opinię nienaganną mają,
niewielkie, skromne i pachnące
zawsze gdzieś w cieniu się chowają.
Nie wystawiają się do słońca
jak Słoneczniki złotogłowe,
ani nie wdzięczą się jak Róże
białe, złociste, purpurowe.
Fiolki gdzieś w kącie, na uboczu
tuż za Paproci parawanem,
żywot spokojny sobie wiodą
plotek, sensacji nieciekawe.
Lecz był wśród Fiołków jeden taki
zupełnie inny, mały Fiołek
tak bardzo rożny od swych braci,
że wszyscy zwali go Wesołek.
Ciekawy świata wiercipięta
pomysłów śmiałych miał tysiące,
z wszystkimi był zaprzyjaźniony
w sadzie, ogrodzie i na łące.
Trochę rozrabiał, figle płatał
rozśmieszał Bratki i Stokrotki,
z Malwami lubił porozmawiać,
bo Malwy znały wszystkie plotki.
Gdy trzeba było to pomagał
kwiatom, biedronkom i motylom
wcześnie wychodził, późno wracał,
bo w domu wszystko go nudziło.
Było za cicho, za poważnie
więc czekał tylko na tę chwilkę
żeby się wymknąć i buszować
wśród wonnych ziół i Margerytek.
Martwiły się o niego fiołki
i nieustannie się dziwiły
że taki do nich niepodobny
niezbyt rozważny i ruchliwy.
Nawet wysłały delegację
do Ducha Kwiatów by rozkazał
aby Wesołek siedział w domu,
nareszcie zmądrzał i spoważniał.
Duch Kwiatów jednak dał odpowiedź
którą zaskoczył wszystkie Fiolki,
że światu bardzo są potrzebne
takie jak on , Fiolki Wesołki.
Hortensja była całkiem miła,
bardzo dostojnie wyglądała,
dorodne kwiaty, wielkie liście,
dystyngowana, okazała.
Byłaby niemal ideałem
i wzorem do naśladowania
gdyby nie to, że miała wadę,
która w tym bardzo przeszkadzała.
Hortensja była przekonana,
że wie najlepiej co wypada,
czego nie wolno, a co trzeba,
jak sobie radzić w trudnych sprawach.
I pouczała wszystkich wokół,
nawet karciła, strofowała
i czy kto chciał, i czy kto nie chciał
to rad „zbawiennych” udzielała.
Liliom mówiła bez ogródek
że są zbyt blade i za wiotkie ,
radziła by się opalały
i wypijały soki słodkie.
Bratki karciła za gadulstwo
i bardzo kolorowe płatki,
każdemu coś wypominała
więc dość jej miały wszystkie kwiatki.
Bo choć z natury dobra była
i zawsze chętnie pomagała
to niepotrzebnie i zbyt często
we wszystkie sprawy się wtrącała.
Duch Kwiatów słysząc skargi kwiatów,
a trudno im nie przyznać racji,
wysłał Hortensję w trybie pilnym
na kurs skrócony dyplomacji .