Z lustra
Niezmiennie dziwi mnie gdy z lustra
spogląda na mnie ta kobieta.
przygasłe oczy, zwiędle usta
nikt już nie powie o niej; piękna.
Na twarzy archipelag zmarszczek,
bo każdy rok coś tutaj dodał,
na srebrnej rzęsie łza zastygła,
nikt już nie powie o niej: młoda.
8 Marca – Kobiet Święto lecz raz w roku – tylko jedno,
a powinno być codziennie, bo KOBIETY, mądre, piękne
są opoką tego świata i ozdobą – to rzecz jasna.
Delikatne ale silne, każdy ciężar mogą dźwignąć.
Nawet kiedy nieporadne, to problemom dają radę.
Marzycielki romantyczne, uczuciowe lecz praktyczne.
Czy na szpilkach, czy w traperach są gotowe dojść do celu.
Stąd do Panów apel płynie, by starali się usilnie
aby sprostać wymaganiom, niski pokłon oddać Paniom.
zawsze wspierać i podziwiać, nawet myśli odczytywać
oraz często, nie od święta dawać kwiaty i prezenty.
Jeszcze najważniejsza sprawa – zawsze się z Kobietą zgadzać.
Czy to może się wydarzyć? Raczej nie, lecz można marzyć.
😊 😊 😊
Dwa gołąbki srebrnoszare
zastukały nam w okienko:
babciu, dziadku czy wy wiecie
dziś Olusia święto.
Potem jeszcze sikoreczki
głośno świergotały:
pamiętajcie imieniny
ma wasz Wnuk wspaniały.
Babcia z Dziadkiem pamiętają,
Wnuczek – oczko w głowie,
bądź radosny Aleksandrze
szczęście miej i zdrowie .
Jaki będzie jutro świat, jakim stanie się nasz Kraj,
to zależy także od nas, naszych czynów, naszych postaw.
To dlatego właśnie dziś trzeba uczyć się jak żyć
Aby jak Patronka nasza chlubą dla Ojczyzny być.
Ref.
Jak Jadwiga, jak Królowa, jak Patronka
chcemy z Wiarą i Nadzieją w przyszłość iść.
Jak Królowa nasza święta, jak Jadwiga
w sercach Miłość dla bliźniego zawsze mieć.
Może już za parę lat lepszym stanie się nasz świat,
a Ojczyzna się wzbogaci dzięki nam i naszej pracy
i dlatego trzeba nam jasny mieć na życie plan
aby jak Patronka nasza chlubą dla Ojczyzny być.
To był niezwykły czas, niezapomniane chwile,
Papieżem został Polak, nasz Rodak i nasz Brat.
I radość była wielka, w narodzie rosła duma
I wiara, że nastanie czas zmian na lepszy świat.
Z dalekiego kraju,
zza żelaznej kurtyny,
przybył człowiek niezwykły,
Papież ludzkich spraw.
Nie lękajcie się wołał,
w Miłosierdzie uwierzcie,
każdy może być świętym,
dobro większe od zła.
To był niezwykły czas, kto jeszcze to pamięta ?
Pielgrzymowanie wielkie, głoszenie Bożych prawd.
Warszawa, Jasna Góra, krakowskie Błonia pełne,
otuchy słowa mocne idące poprzez świat.
Bezchmurne niebo, księżyc i gwiazdy
nad Watykanem gęstniała noc,
a w Twoim oknie światło nie gasło,
był czas modlitwy , rozmyślań czas.
Nieraz tęsknota ścisnęła serce,
myślami biegłeś ku szczytom Tatr,
ku Wadowicom i do Krakowa,
do swej Ojczyzny, tam gdzie Twój kraj.
Niełatwo dźwigać Piotrowe Brzemię,
trudną Ci drogę wyznaczył Pan
ale Bóg wiedział komu powierzyć
wielki Miłości i Wiary skarb.
Czy noc dawała Ci ukojenie,
a w snach wędrówkę do tamtych lat
gdy przemierzałeś, góry, doliny
dziękując Bogu za piękny świat?